Εικόνες και πρόσωπα, εμπειρίες και οπτικές, αναφορές και αντιλήψεις

30/01/2017 - 13:30

πηγή: era-aegean.gr

Γράφει: Κατερίνα Βόλτσιου (εκπρόσωπος της «Αλληλεγγύης για όλους Μυτιλήνης» και μέλος της Συνύπαρξης).

Μετά την επιστροφή μου από το ολιγοήμερο ταξίδι στην Σμύρνη με τα μέλη της Συνύπαρξης και Επικοινωνίας στο Αιγαίο της οποίας και είμαι μέλος και μέσα από την δεύτερη ιδιότητά μου, αυτή της εκπροσώπου της «Αλληλεγγύης για όλους Μυτιλήνης», συμμετείχα και παρακολούθησα μια σειρά δράσεων αλληλεγγύης, καθώς και το Συμπόσιο που πραγματοποιήθηκε στη Σμύρνη, με τίτλο: 

«Το δικαίωμα στη Ζωή ως αναφαίρετο δικαίωμα, όλων των ανθρώπων σε όλο τον κόσμο»

Στο Συμπόσιο παρουσιάστηκαν οι απόψεις, οι προτάσεις και των τριών οργανώσεων για το προσφυγικό, που ήταν συνοργανωτές αυτού. Την «Ege Bariw Iletisime Dernegi» την αδελφή οργάνωση της Συνύπαρξης στην Τουρκία, την «Halkarin Koprusu» – «Γέφυρα των Λαών», και βέβαια την Συνύπαρξη. Οι Δήμαρχοι Αϊβαλιού, Περγάμου και ο τέως Δήμαρχος Δικελιού υπήρξαν ανάμεσα σε αυτούς που ανέλαβαν δράση, προκειμένου να διευκολύνουν την διαμονή και τις μετακινήσεις μας. Συμμετείχαν επίσης δυναμικά και στις δραστηριότητες μας. 

Ο δεύτερος σκοπός της επίσκεψής μας αφορούσε την προσωπική μας επαφή με τους πρόσφυγες στους χώρους εγκατάστασής τους. Επισκεφτήκαμε δύο απο τα οκτώ Καμπ (όπως αργότερα ανέφερε ο Πρόεδρος) που δημιουργήθηκαν και υποστηρίζονται απο τα μέλη της οργάνωσης » Halkarin Koprusu» – «Γέφυρα των Λαών».  

Το πρώτο καμπ, στημένο πρόχειρα στη θέση «Μπαγ Αραζι» που σημαίνει αμπελόκηπος, στην αγροτική περιφέρεια Φώκαιας, φιλοξενεί περίπου 8 οικογένειες συνολικού πληθυσμού 40 ατόμων με τα μισά από αυτά να είναι παιδιά. Παλεύουν καθημερινά με αντίξοες συνθήκες και προσπαθούν να επιβιώσουν με τον καλύτερο δυνατό τρόπο. Το δεύτερο κάμπ, πιο κοντά στην Σμύρνη λέγεται «Γκερέν Κιόι». Εδώ η πλειοψηφία ήταν νεαροί άνδρες και γυναίκες, ενώ τα παιδιά ήταν λίγα. Η προσφορά μας και στα δυο καμπ ήταν συμβολική. Σκουφάκια, κάλτσες και διάφορες γλυκιές λιχουδιές ήταν αρκετά για να δούμε αθώα μάτια να λάμπουν και τα χαμόγελα να φωτίζουν τα πρόσωπά τους. Εκεί συναντηθήκαμε με μέλη της οργάνωσης την «Halkarin Koprusu» – «Γέφυρα των Λαών», καθώς και με τον επικεφαλής τους, Τζεμ Τερζί.

Οι δράσεις προσφοράς των μελών της τοπικής οργάνωσης, ως πράξη ανιδιοτελής, αποτελεί μια ύστατη προσπάθεια διαχείρισης αυτής της παράλογης και πέρα από κάθε ηθική, πράξη αντίστασης στην επίθεση που δέχεται η ανθρώπινη ζωή και αξιοπρέπεια. Τα χαμόγελα στα πρόσωπα των παιδιών αποδεικνύουν ότι οι νεαροί εθελοντές της οργάνωσης («Halkarin Koprusu») δίνουν κομμάτια της ψυχής τους κερδίζοντας με αυτό την εμπιστοσύνη των παιδιών, μπολιάζοντάς τα με πίστη, ελπίδα και αισιοδοξία για το μέλλον που μπορούν και τους αξίζει να έχουν. Είναι όμως αρκετό;  

Μίλησα με την νεαρή φοιτήτρια Γιόντζα, παιδί μεταναστών δεύτερης γενιάς από το Ντίσελντορφ της Γερμανίας. Αφού ολοκλήρωσε τις σπουδές της στην Αγγλία, αποφάσισε παράλληλα με τις μεταπτυχιακές της σπουδές στην Σμύρνη, να προσφέρει εθελοντική εργασία, κάτι που ακούραστα κάνει το τελευταίο 4μηνο.

Η Γκιουλέν, ιδρυτικό μέλος της οργάνωσης, εθελόντρια κουρδικής καταγωγής, επέλεξε να αφιερώσει τον ελεύθερό της χρόνο στην οργάνωση. Η κουρδική της καταγωγή, υποστηρίζει, την καθιστά στόχο. Δεν αρνήθηκε ότι φοβάται. Όμως δεν επιτρέπει τον φόβο να την κυριέψει και να καθοδηγήσει τις πράξεις της. Πιστή σε αυτά που της προστάζει η συνείδηση και η ηθική της, αρνείται να υποταχθεί και να ηττηθεί. Ο φοβισμένος άνθρωπος, είναι ένας ηττημένος άνθρωπος. Όλοι αυτοί οι άνθρωποι που γνώρισα τις μέρες αυτές έχουν μάθει να παλεύουν, να στέκονται όρθιοι απέναντι σε κάθε μορφή επίθεσης. Η στάση ζωής τους, λειτουργεί ως παράδειγμα αλληλεγγύης και προσφοράς, διεκδικώντας το δίκαιο και ορθό, για όλους όσους είναι αδύναμοι να το διεκδικήσουν για τον εαυτό τους. Ως ασπίδα, αντικρούουν επιθέσεις ρατσισμού και ξενοφοβικής παράνοιας. 

Μια σαρανταεξάχρονη πρόσφυγας από το Κομπάνι της Συρίας κουρδικής καταγωγής δεν μπορούσε να καταλάβει γιατί της επιτίθενται και την εκφοβίζουν κάποιοι ντόπιοι. Δεν μπορούσε να καταλάβει γιατί τους κατηγορούν ως υπαίτιους των τυφλών τρομοκρατικών κτυπημάτων, χρεώνοντάς τους την «ηθική αυτουργία» των ενεργειών αυτών, όταν στην πραγματικότητα όπως χαρακτηριστικά είπε: “Θέλω να σταματήσει ο πόλεμος, θέλω να γυρίσω πίσω στην πατρίδα μου, η ζωή μου είναι εκεί. Εμείς είμαστε τα πιο τραγικά θύματα αυτής της αδιέξοδης κατάστασης“.

Ο μικρός 12χρονος κούρδος σταμάτησε να πηγαίνει στο σχολείο. Τον ρώτησα γιατί. Η δασκάλα μου απάντησε, δεν μαλώνει τα παιδιά που με βρίζουν και με σπρώχνουν.  

Τελευταίο άφησα τον Τζεμ Τερζή. Ο Τζεμ είναι χειρούργος, Πανεπιστημιακός και ο επικεφαλής της οργάνωσης «Γέφυρα των λαών». «Ξεκινήσαμε πριν τρία χρόνια, με μια μικρή ομάδα» είπε. «Σήμερα αριθμούμε 300 μέλη, με δραστηριότητα που ξεπερνά τους 500 εθελοντές». Το δυνατό κομμάτι της προσφοράς τους σύμφωνα με τον Τζεμ, είναι η υγεία, δεδομένου ότι δραστηριοποιούνται πάνω από 100 γιατροί και νοσηλευτικό προσωπικό ως εθελοντές. Στην ερώτησή μου πόσα καμπ υπάρχουν στην Σμύρνη μου απάντησε ότι η Σμύρνη θεωρείται Ζώνη Μετάβασης (Τransition Zone). Mέχρι τώρα ισχυρίζεται, από την Σμύρνη έχουν περάσει πάνω από ένα εκατομμύριο πρόσφυγες. Εδώ μου ανέφερε, ότι καμπ σαν αυτά που επισκεφτήκαμε υπάρχουν άλλα πέντε στο Σουρούτς και ένα στο Ντιγιάρ Μπακίρ. Αυτά βέβαια δεν αρκούν για να φιλοξενήσουν τις χιλιάδες των προσφύγων. Στα σύνορα με την Συρία μένει μόνο το 10% περίπου των προσφύγων που εισέρχονται στη χώρα. Οι υπόλοιποι διαχέονται στην χώρα. Από αυτούς το 90% είναι Άραβες Σουνίτες ενώ μόνο το 10% είναι κουρδικής καταγωγής. Αυτοί οι πληθυσμοί στην πλειοψηφία τους δεν καταγράφονται πουθενά. Τα μέλη της οργάνωσης στην κυριολεξία «ψαρεύουν» τους πρόσφυγες στις γειτονιές όπου περιπλανώμενοι ψάχνουν που να πάνε.  

Ο ρόλος της οργάνωσης υποστηρίζει ο Τζέμ, είναι να πιέζει την κυβέρνηση και τα πρόσωπα που εμπλέκονται στην διαχείριση του προσφυγικού να κάνουν την δουλειά τους. Κατά τον Τζεμ η κυβέρνηση εξαντλεί την δυναμική της στη φύλαξη των συνόρων, προκειμένου να τηρήσει την συμφωνία, αδιαφορώντας επί της ουσίας για όλα τα υπόλοιπα. Συμπλήρωσε δε, ότι δεν δέχονται καμιά κρατική οικονομική υποστήριξη, κανένα είδος χρηματοδότησης από από κάποια ΜΚΟ. Στηρίζονται αποκλειστικά και μόνο σε δωρεές και στον συνεπή και διαρκή εθελοντισμό που τα μέλη της και οι φίλοι της οργάνωσης προσφέρουν.

Κλείνοντας βιαστικά την κουβέντα, καθώς ξεκινούσε το δεύτερο μέρος του Συμποσίου, τον ρώτησα – ξέροντας ότι η «Γέφυρα των λαών» ήταν η πρώτη οργάνωση στην Τουρκία η οποία διεκδίκησε να δοθεί υπηκοότητα στους πρόσφυγες – αν η διαδικασία ήταν σε καλό δρόμο. Με μεγάλη ικανοποίηση μου απάντησε ότι η τουρκική κυβέρνηση ετοιμάζεται να δώσει υπηκοότητα σε 40.000 πρόσφυγες το επόμενο διάστημα.

Απευθύναμε πρόσκληση στα μέλη και των δύο οργανώσεων. Το πότε θα μπορέσουν να έρθουν και το ποιοι απο αυτούς θα μπορούν να βγουν απο την χώρα είναι κάτι που δεν ξέρουμε. Πολλοί απο αυτούς δεν είχαν διαβατήρια, τους είχαν αφαιρεθεί και κάποιοι μέσα στην αγωνία, περίμεναν την σειρά τους.

«Οι καιροί είναι πολύ δύσκολοι» μου είχε πει η Γκιουλέν, δεν ξέρουμε τι μας επιφυλάσσει το αύριο.

Θα δούμε…