πηγή: portokaliradio.gr

κείμενο - φωτ. Μπάμπης Χριστακόπουλος

Ολοκληρώθηκε και η δεύτερη αποστολή του Πορτοκαλί ραδιοφώνου και μαζί με αυτή, ολοκληρώθηκε και το οδοιπορικό μας στα μονοπάτια των προσφύγων.

Από τη βάρκα της ελπίδας κάπου στις ακτές των ελληνικών νησιών, στα κέντρα πρώτης υποδοχής, στο λιμάνι του Πειραιά, στο κέντρο της Αθήνας και τέλος στην Ειδομένη Κιλκίς. Ένα χωριό δίπλα στον Μεθοριακό Σταθμό των Ευζώνων.

Το πορτοκαλί, αποφάσισε να πάει και λίγο παραπέρα. Να φτάσει μέχρι το κέντρο υποδοχής στη Γευγελή της FYROM και μέχρι τον σιδηροδρομικό της σταθμό. Εκεί από όπου ξεκινούν τα τρένα της εξόδου από την γειτονική μας χώρα. Από την Γευγελή στα σύνορα με την Σερβία.

Κανένας δεν μπορεί να πει με βεβαιότητα ότι αυτό που ονομάζουμε Κέντρο Υποδοχής Ειδομένης, είναι αυτό που λέει το όνομά του. Στην πραγματικότητα είναι το σημείο διαμετακόμισης, ο τελευταίος σταθμός στην Ελλάδα. Παρόλαυτα, οι συνθήκες που καταγράψαμε είναι περισσότερο ανθρώπινες από αυτές που είχαμε στο μυαλό μας ξεκινώντας. Η κατά το δυνατόν οργανωμένη παρουσία της Ύπατης Αρμοστείας του ΟΗΕ για τους πρόσφυγες υπό την αιγίδα της οποίας τελεί ο καταυλισμός, η ανθρώπινη παρουσία της Αστυνομίας, οι Γιατροί του Κόσμου, οι Γιατροί Χωρίς Σύνορα όπως και μη κυβερνητικές οργανώσεις εξυπηρετούν σε μεγάλο βαθμό της ανάγκες των προσφύγων από το πέρασμα.

Το πιο σημαντικό εφόδιο όμως είναι η βοήθεια από τις δομές αλληλεγγύης αλλά και από «ανοργάνωτους» ανθρώπους που φροντίζουν να μεταφέρουν είδη πρώτης ανάγκης, ρουχισμό, νερά και τρόφιμα. Αυτό που σήμερα μοιάζει οργανωμένο και λειτουργικό οφείλεται τόσο στην απόφαση να πάψουν οι ευρωπαϊκές κυβερνήσεις να κρύβουν το πρόβλημα κάτω από το χαλί, όσο και στην πρωτοβουλία των εθελοντών που με τη συνεισφορά τους εξασφαλίζουν τα στοιχειώδη.

Μέσα σε τρεις μόλις ημέρες, είδαμε αλληλέγγυες δομές από τα Γιαννιτσά, τη Θεσσαλονίκη, τη Δράμα, την Κατερίνη, το Κιλκίς και το Πολύκαστρο να καταφθάνουν με γεμάτα ΙΧ και φορτηγά προκειμένου να μεταφέρουν ανθρωπιστική βοήθεια. 

Δεν θα μπορούσαν όμως οι ανθρωπιστικές αποστολές, είτε αυτές των άτυπων δομών αλληλεγγύης, είτε και των οργανώσεων να απαντήσουν στην αναγκαιότητα, αν δεν είχαν αρχίσει να οργανώνονται και οι κρατικές δομές. Σήμερα, ο χρόνος διέλευσης των προσφύγων από την Ελλάδα, έχει πέσει στις 4 ημέρες. Σε αυτούς τους ταχύς ρυθμούς γίνεται και η διέλευση των προσφύγων από την Ειδομένη.

Τα λεωφορεία των ΚΤΕΛ από την Αθήνα φτάνουν στην Ειδομένη μετά το επτάωρο ταξίδι τους. Οι πρόσφυγες αποβιβάζονται και περνούν από τα κοντέινερ που έχουν στηθεί για να πάρουν νερό, τροφή και ρούχα για όποιον χρειάζονται. Υπάρχουν αρκετές χημικές τουαλέτες για όλους και μεγάλες σκηνές για να τους στεγάσουν για τον λίγο χρόνο που θα παραμείνουν εκεί, όπως και καθαρό νερό. Μετά από δύο ή τρεις ώρες, θα φτάσουν στο κομμένο σύρμα των συνόρων, ανάμεσα στα «κολωνάκια» Ε 58 και Ε 59 περιμένοντας το σήμα των αστυνομικών της FYROM για να περάσουν. Οχτακόσια μέτρα περπάτημα μέχρι τον σταθμό συγκέντρωσης στη Γευγελή και δύο έως τέσσερις ώρες περίπου, παραμονής, μέχρι να φορτωθούν στα τρένα για τα σύνορα με τη Σερβία.

Το ταξίδι στο τρένο δεν είναι εύκολο. Για πέντε περίπου ώρες, χίλιοι άνθρωποι στοιβάζονται μέσα σε τέσσερα παλιά βαγόνια. Καθισμένοι στους διαδρόμους, στα σκαλιά του τρένου, κρεμασμένοι από τα παράθυρα. Το τρένο φτάνει στον σταθμό της Γευγελή φορτωμένο. Το κέντρο υποδοχής είναι μόλις λίγα μέτρα πιο πίσω από το τέλος των γραμμών. Περπατούν από το κέντρο μέχρι τα βαγόνια, μπαίνουν μέσα και έπειτα το τρένο σταματάει στον σταθμό για να μπουν οι συνοδοί αστυνομικοί μέσα. Ένας με τον μπροστινό μηχανοδηγό στο πρώτο βαγόνι και ένας με τον πίσω μηχανοδηγό στο τελευταίο. Σε τέσσερα βαγόνια 1000 άνθρωποι.

Στην αποβάθρα και τα τελευταία ψώνια. Μπύρες, πατατάκια, συνάλλαγμα, νερό. Το βλέμμα τους όμως αυτή την φορά είναι διαφορετικό. Σε τέσσερις με πέντε ώρες θα ξανακάνουν «restart». Θα ξαναγίνουν πάλι παράνομα εισελθόντες σε ξένο έδαφος, θα ταυτοποιηθούν, θα ξαναφορτωθούν σε κάποιο τρένο ή λεωφορείο για την Ουγγαρία, την Αυστρία ή την Γερμανία.

Για εκεί έχουν ακούσει τι θα αντιμετωπίσουν. Ξέρουν μόνο ότι όσο περισσότερο κράτος, τόσο λιγότερο αλληλεγγύη θα συναντήσουν.