Στον στίχο του Ανδρέα Εμπειρίκου «πάρε τη λέξη μου, δώσε μου το χέρι σου» παραπέμπει η πρωτοβουλία της «Εφ.Συν.» για τους πρόσφυγες, σε συνεργασία με δήμους, κοινωνικούς και πολιτιστικούς φορείς, σχολεία και γενικότερα με τις τοπικές κοινωνίες.

«Πιάσε το χέρι μου» ονομάζεται η πρωτοβουλία. Αν και μισός και αντεστραμμένος ο στίχος σε τίποτα δεν υπολείπεται από τη θαυμάσια σύζευξη πνεύματος και ύλης που έχει επιτύχει ο ποιητής στο ύψιστο θέμα της επικοινωνίας.

Αξίζει να μεταφέρουμε μια παράγραφο από το χθεσινό ρεπορτάζ της συναδέλφου Ντίνας Δασκαλοπούλου:

Με φορείς υλοποίησης τους δήμους, η καμπάνια αξιοποιεί τη γνώση της μνήμης και τη δύναμη της αλληλεγγύης και εμπλέκει την τοπική κοινωνία στο σύνολό της: τη σχολική κοινότητα, αφού μία από τις βασικές δράσεις εκτυλίσσεται μέσα στα σχολεία, εμπλέκει τους δημότες, αφού συμμετέχουν ενεργά τοπικοί πολιτιστικοί σύλλογοι και πολίτες κάθε ηλικίας, εφόσον οι παππούδες κι οι γιαγιάδες μας καλούνται να συμμετάσχουν εξίσου και δυναμικά.

Το πιο ενδιαφέρον, σε ό,τι αφορά την παιδαγωγική και την παιδεία γενικότερα, φαίνεται να είναι η συμμετοχή των παιδιών στο μέγα θέμα του εκριζωμού και των βίαιων μετακινήσεων των προσφύγων, όπως επίσης και το γεγονός ότι «αυτή τη στιγμή εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι -ντόπιοι και ξένοι εθελοντές- σε όλη την Ελλάδα φτιάχνουν ένα δίχτυ ανθρωπιάς και αξιοπρέπειας».

Αυτό είναι μία (πολύ) ωραία είδηση. Τέτοιες πρωτοβουλίες δείχνουν ότι η κοινωνία, έστω με φτωχά μέσα, μπορεί να αντισταθεί και να καλύψει σημαντικά τα κενά της κρατικής μηχανής.

Εκδηλώσεις (συναυλίες, συζητήσεις, γευσιγνωσία, έκθεση φωτογραφίας, αναγνώσεις βιβλίων κ.ά.) θα γίνονται επί ένα μήνα.

Αυτό σημαίνει εγρήγορση, ζύμωση, πληροφόρηση, ανταλλαγή, αμοιβαιότητα, αλληλεγγύη· έννοιες που έχουν ξεθωριάσει ή που φοβάται κάποιος να τις χρησιμοποιήσει -πόσο μάλλον να τις ενστερνιστεί και να τις κάνει πράξεις- επειδή έχουν προσλάβει άλλη ερμηνεία από την αβάσταχτη υποκρισία της Δυτικής Ευρώπης.

Η τελευταία κινείται μεταξύ ενός ανθρωπισμού υποκριτικού, ενός στρουθοκαμηλισμού και μιας απέραντης κυνικότητας.

Το ενδιαφέρον μετατοπίζεται και πάλι στην ελληνική κοινωνία, η οποία επέδειξε και εξακολουθεί να επιδεικνύει ένα θερμό κύμα αλληλεγγύης, μια ζεστή αγκαλιά στους πεινώντες και διψώντες και ανέστιους (και οδοιπόρους).

Δεν έλειψε βέβαια στα νησιά η αισχροκέρδεια, αλλά από επιτήδειους και στυγνούς εκμεταλλευτές επιχειρηματίες.

Καλό είναι να τα μάθουν όλα αυτά τα παιδιά· έτσι εισέρχονται στον πολιτισμό της συνύπαρξης και της ειρήνης, σε αξίες διαιώνιες, που διασώζουν το ανθρώπινο είδος.

Μακάρι να υπάρξουν κι άλλοι δήμοι να συμμετάσχουν στην εκστρατεία που χτίζει «γέφυρες αλληλεγγύης και ανθρωπιάς». Ναι. «Πιάσε το χέρι μου» και -ίσως έπρεπε να συμπληρώσουμε- δώσε μου το χαμόγελό σου.

Μια συναλλαγή, επιτέλους, εκτός εμπορίου. Δίνεις και παίρνεις, χωρίς ούτε να πουλάς ούτε να αγοράζεις - Οδυσσέας Ελύτης, σχολιάζων τον εμπειρίκειο στίχο.