πηγή: enthemata.wordpress.com

της Μυρτώς Μπολώτα 

Δεν θα ξεκινήσω απαριθμώντας τα προβλήματα. Μας πιέζουν όλους. Θα ξεκινήσω από τις χιλιάδες γυναίκες και άντρες που τα τελευταία χρόνια αποφάσισαν να βγουν μπροστά, συγκροτώντας τελικά ένα πολύμορφο και ζωηρό κίνημα αλληλεγγύης. Ενεπλάκησαν εν σώματι, διέθεσαν και εξακολουθούν να διαθέτουν το απόθεμα της ψυχής και του κουράγιου τους, δημιουργώντας μια καινοφανή και σπουδαία κοινωνική δυναμική. Και κυρίως μορφοποίησαν την ελπίδα ότι ενεργοποιούμενοι, οργανωνόμενοι, συμμετέχοντας, εφευρίσκοντας, παρεμβαίνοντας θα μπορέσουμε να αλλάξουμε την τροχιά στην οποία έχει μπει αυτή η μικρή γωνιά της Γης.

Πετύχαμε όμως και κάτι ακόμα, εξίσου σπουδαίο: με την ενεργό παρουσία μας να ανακόψουμε την επέλαση του εκφασισμού, είτε ως κοινωνικού αυτοματισμού είτε ως πολιτικής εκφοράς. Η έμπρακτη έκφραση της αλληλεγγύης από χιλιάδες πολίτες συνέβαλε στην υπαρκτή και υπάρχουσα ριζοσπαστικοποίηση σημαντικού τμήματος της ελληνικής κοινωνίας.

Το παραπάνω αποδείχτηκε με τον πιο τρυφερό τρόπο όταν στα δικά μας προβλήματα προστέθηκαν και οι εκατοντάδες χιλιάδες προσφύγων, που ανέστιοι και φυγάδες στηρίχτηκαν σε πολύ μεγάλο βαθμό από την ανώνυμη προσφορά των γηγενών. Ανυπολόγιστοι τόνοι τροφίμων, ρούχων και ειδών προσωπικής υγιεινής για ενήλικες και ανήλικους συγκεντρώνονται σε όλη τη χώρα και προωθούνται στα σημεία εισόδου-εξόδου. Ανυπολόγιστος είναι και ο χρόνος των ανθρώπων, οι ατέλειωτες ώρες που προσφέρονται για τη στήριξή τους με κάθε τρόπο: στη θάλασσα, στις παραλίες, στα ιατρεία, στις αποθήκες, στους καταυλισμούς, στα σύνορα, στο διαδίκτυο, στις κουζίνες, στα λιμάνια.

Ταυτόχρονα, η Ελλάδα ως η πρώτη χώρα υποδοχής σε ευρωπαϊκό επίπεδο, γίνεται το κέντρο για πολλά βλέμματα / βλέψεις. Υπάρχουν τα μάτια που βλέπουν πρωτίστως την αλληλεγγύη, εκείνα που φιλτράρουν μέσα από την ιδεολογία αλλά και εκείνα που αναγνωρίζουν το επάγγελμά τους. Κι αρχίζουν να συρρέουν στα νησιά. 107 (;) οι κάθε είδους οργανώσεις μόνο στη Μυτιλήνη…

Η πολιτεία, αδυνατώντας να ανταποκριθεί με ίδιους πόρους στις επείγουσες και πιεστικές καταστάσεις, δέχεται τους πάντες. Η κατάσταση γίνεται εν πολλοίς ανεξέλεγκτη, γεγονός που την ωθεί να ανακοινώσει την πρόθεσή της περί πιστοποίησης. Στο σημείο αυτό ξεκινούν τα ερωτήματα. Καίρια πρόκληση για κάθε ευνομούμενη πολιτεία είναι η διατήρηση του ελεγκτικού της ρόλου σχετικά με την ποιότητα των παρεχόμενων υπηρεσιών. Και εκεί επιβάλλεται να προσανατολιστεί η συζήτηση. Αρκεί η ύπαρξη ενός ΑΦΜ σε μια οργάνωση για την αυτόματη μετατροπή της σε «πιστοποιημένη»; Με ποιους τρόπους προτίθεται η πολιτεία να ελέγχει την ποιότητα του φαγητού, τις σοβαρές ανεπάρκειες στη διαχείριση, τις έντονες καθυστερήσεις αλλά και τον ετσιθελισμό που αποτελεί τη σημερινή πραγματικότητα στο πεδίο; Έχουν τεθεί τα κριτήρια και ποιος ελέγχει την πλήρωση αυτών; Με ποιες διαδικασίες διαφάνειας, ευρείας δημοσιοποίησης αλλά και συνέργειας θα προχωρήσουμε; Ειδικά δε όταν μπαίνουν στη μέση και κονδύλια, τα ερωτήματα γίνονται πιεστικότερα.

Μπορεί, σήμερα, να τείνουμε ως χώρα να μοιάζουμε με τις τρικοσμικές, όμως υπάρχει μια μεγάλη διαφορά: η υπαρκτή και μεγάλη κοινωνική δυναμική, όπως είπα και παραπάνω. Πιστεύω ότι θα ήταν μεγάλο πολιτικό λάθος να περιθωριοποιηθεί ή να απαξιωθεί. Ένα κράτος σε αδυναμία έχει αποδειχθεί ότι μπορεί να στηριχθεί στους πολίτες του, ενώ πολλά και σοβαρά ερωτηματικά εγείρονται πολύ καιρό τώρα για τους επαγγελματίες.

Όλοι αυτοί οι άνθρωποι, που αποφάσισαν να αυτο-οργανωθούν και να δράσουν μπορούν να αποχωρήσουν από το πεδίο και να ξαναγυρίσουν στη ζωή που άφησαν προκειμένου να σταθούν αλληλέγγυοι. Αν το κράτος νιώθει ότι δεν τους χρειάζεται μπορούν να σταματήσουν να ξενυχτάνε στις παραλίες με τα κιάλια και να ξενυχτούν πάνω από τα διαβάσματα των παιδιών τους. Μπορούν να μαγειρεύουν τέσσερις μερίδες φαγητό για την οικογένειά τους αντί των υπερχιλίων που μαγειρεύουν σήμερα. Κανείς δεν τους υποχρέωσε να το κάνουν ούτε και προσδοκούν κάτι από την εμπλοκή τους. Αντίθετα μέχρι και σήμερα συνεχίζουν να βάζουν από την τσέπη τους προκειμένου να εξασφαλίσουν χίλια δυο πράγματα. Αγχώνονται, απελπίζονται, τραυματίζονται βαθιά από τα νεκρά σώματα και τα μεγάλα αδιέξοδα που ορθώνονται μπροστά τους. Μπορούν να ξαναγίνουν μανάδες και πατεράδες των παιδιών τους, και όχι των παιδιών όλου του κόσμου.

Θέλουμε κάτι τέτοιο; Εγώ ασφαλώς όχι, και, αντιθέτως, το θεωρώ εξαιρετικά επικίνδυνο τόσο σε κοινωνικό όσο και σε πολιτικό επίπεδο. Ειδικά κάτι τέτοιο παίρνει και μορφές εκδίωξης αλλά ακόμα και ποινικοποίησης εκείνων που αποφάσισαν να δράσουν, παρακινημένοι από μια αίσθηση χρέους, προκειμένου εντέλει να καταφέρουν να παραμείνουν περήφανοι άνθρωποι.

Αν η πολιτεία νοιώθει περισσότερο «ασφαλής» με την επιλογή επαγγελματιών, οφείλει τουλάχιστον να δείξει άμετρο σεβασμό και ευγνωμοσύνη στους χιλιάδες ανιδιοτελείς πολίτες της που από την πρώτη στιγμή, επί της ουσίας, της στάθηκαν. Όχι μόνο επειδή έκαναν όσα η πολιτεία αδυνατούσε να κάνει, αλλά κυρίως γιατί διατήρησαν και επέκτειναν την έννοια του ανθρωπισμού σε μια κοινωνία απόλυτης ανάγκης.

H Μυρτώ Μπολώτα είναι  συντονίστρια  της «Αλληλεγγύης για Όλους».