Άνθρωποι βρεγμένοι, κατεβαίνουν από βάρκες "μίας χρήσης", αγκαλιάζονται, φιλάνε τη στερεή γη, φωτογραφίζονται, στέλνουν μήνυμα απέναντι "φτάσαμε".

Άνθρωποι που έχουν πετάξει το παρελθόν τους, στριμωγμένο  σε ένα σακίδιο πολύ "βαρύ" για να μεταφερθεί, άνθρωποι που τους εκμεταλλεύτηκαν, άνθρωποι που τους βοήθησαν, άνθρωποι που προσπαθούν να στεγνώσουν τα μωρά που έχουν στην αγκαλιά τους, άνθρωποι μέσα σε σκονισμένα, λασπωμένα προσφυγικά στρατόπεδα, άνθρωποι χωρίς μέλλον, άνθρωποι που περπατάνε ασταμάτητα...

Άνθρωποι πλούσιοι, με κομπόδεμα στα αδιάβροχα σακουλάκια τους, εμβρόντητοι, ασυνήθιστοι στην ανάγκη, άνθρωποι πάμφτωχοι, πρόσφυγες της ευκαιρίας, εθελοντές ντόπιοι και ξένοι, που η βοήθεια τους δεν "φτουράει" στις στρατιές χιλιάδων, "κοράκια" συλλέκτες πετρελαίου, μουσαμά και σωσιβίου,
άνθρωποι ανακατεμένοι σε ένα απίστευτο συνονθύλευμα απελπισίας και ανακούφισης, πόνου και χαράς, προσφοράς και εκμετάλλευσης, ζωής και θανάτου.

Ζήσαμε μια απίστευτη εμπειρία, αγκαλιάσαμε άγνωστες γυναίκες, ντύσαμε άγνωστα μωρά, μυρίσαμε τη μυρωδιά τους επάνω μας όταν γυρίσαμε στα σπίτια μας.

Βοηθήσαμε; Εκείνοι πιθανώς να πουν ναι. Εμείς στεκόμαστε αμήχανοι μπροστά στις ευχαριστίες και τα συγχαρητήρια. Σταγόνες αλληλεγγύης σε ένα φουρτουνιασμένο ωκεανό. που απαιτεί άμεσα μία παγκόσμια διαχείριση ανθρωπιάς.