Ενα σωστό πατιρντί έχει αρχίσει να στήνεται στη Νέα Ιωνία, τη Φιλαδέλφεια και τη Χαλκηδόνα: 12.310 μαθητές 83 σχολείων, απόγονοι προσφύγων οι περισσότεροι, γεμίζουν ήδη 700 σακίδια, ένα ανά τμήμα, με μολύβια, σημειωματάρια, κάλτσες, σκουφάκια, παιχνίδια, είδη ατομικής υγιεινής, αλλά και με ευχές που θα δώσουν κουράγιο στα μικρά προσφυγόπουλα στον δύσκολο δόλιχο που ανοίγεται μπροστά τους.

Την καμπάνια «Πιάσε το χέρι μου» οργανώνουν οι δήμοι της περιοχής σε συνεργασία με την «Εφ.Συν.», την «Αλληλεγγύη για Ολους» και το δίκτυο μεταναστριών «Μέλισσα».

Ακολουθούν εκθέσεις φωτογραφίας με την πορεία των Μικρασιατών το 1922 και σημερινές του δικού μας Βασίλη Μαθιουδάκη.

Την Παρασκευή 29/1 το φιλοθέαμον ακροατήριο θα γευτεί φαγητά της Ανατολής και πικρές εμπειρίες των παλιών και νέων προσφύγων.

Οπως η παρακάτω της κοινής μας γιαγιάς Ευθαλίας Αντωνιάδου που περιγράφει τη διαδρομή από τη Νεάπολη της Καππαδοκίας στον Πειραιά, παρμένη από τον τόμο«Εξοδος» του Κέντρου Μικρασιατικών Σπουδών:

Μια μέρα μάς είπαν: “Μουμπαντελέ ολατζάκ”. (Θα γίνει Ανταλλαγή). Δεν ξέραμε τι πάει να πει το πράγμα. Η μητέρα μου έλεγε: “Οπου πάω ακούω τη λέξη μουμπαντελέ. Ακούς εκεί! Θα πάμε, λέει, στην Ελλάδα και θα 'ρθουν απ' εκεί οι Τούρκοι εδώ. Να μας λείπει τέτοιο πράμα”. Ετσι σκέφτονταν οι γεροντότεροι. Και οι πλούσιοι δεν θέλανε την Ανταλλαγή. Θα χάνανε τις περιουσίες τους. 

Εμείς όμως η νεολαία πήγαμε να τρελαθούμε από τη χαρά μας. Προφέραμε τη λέξη Ελλάδα και δακρύζαμε. [...] Πήγαμε με το τρένο στη Μερσίνα. Μείναμε οκτώ μέρες εκεί. Εκανε πολλή ζέστη και κάναμε μπάνιο στη θάλασσα. Η ψείρα έβραζε, βάλαμε καζάνι και πλύναμε τα ρούχα μας. Μας τοποθέτησε ο Ερυθρός Σταυρός σε τσαντίρια και μας μοίρασε κινίνα και γάλατα. Μας περιποιόνταν πολύ οι Ελληνίδες νοσοκόμες.

Τι χαρά που κάναμε όταν τις ακούγαμε να μας μιλούν Ελληνικά. Να, είπαμε, αυτή είναι η Ελλάδα μας! [...]

Φύγαμε με το ελληνικό πλοίο “Αγγέλικα”. Ηταν πολλοί πρόσφυγες μέσα. Από τη Νεάπολη, την Ανακού, τη Μαλακοπή, τα Σίλατα. Είχε μεγάλη φουρτούνα. Στο ταξίδι πέθανε μια πατριώτισσά μας, η γυναίκα του Αβακούμογλου. Την έριξαν στη θάλασσα.

Μετά τρεις μέρες φτάσαμε στο λοιμοκαθαρτήριο, στον Αϊ-Γιώργη του Πειραιά. Εκεί βγαίνει μπροστά ένας γιατρός μ' ένα ξύλο κι έλεγε να πάμε στο λουτρό να μας κουρέψουν. Το ξύλο το κρατούσε για άμυνα. Κάτι Πόντιες που πήγε να τις κουρέψει τον είχαν δείρει.

Ντρεπόμαστε να μπούμε στο λουτρό. Ηταν για μας μεγάλη προσβολή το κόψιμο των μαλλιών. Ενα αρραβωνιασμένο κορίτσι, νομίζω από τα Αδανα, απ' την ντροπή της ρίχτηκε στη θάλασσα και αυτοκτόνησε...