Το ντοκιμαντέρ "Η Αθήνα Από Κάτω" είναι ένα κάλεσμα στο συναίσθημα του ανθρωπισμού
πηγή: cnn.gr
Η Ελλάδα των νεόπτωχων -των ανέργων που ανεβαίνουν τον δικό τους Γολγοθά, κατά τη διάρκεια της άνευ προηγουμένου οικονομικής κρίσης είναι μια Ελλάδα που δεν προτιμούν να βγάζουν σε πρώτο πλάνο οι κινηματογραφιστές και τα media, είναι μια Ελλάδα που οι περισσότεροι θα θέλαμε να μην υπάρχει και το 18ο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης μας την υπενθυμίζει δίνοντας βήμα και προβολή σε μια "Αθήνα Από Κάτω".
Μια Αθήνα στις σκιές
Η ταινία ακολουθεί τις ιστορίες αρκετών πολιτών, προβάλλοντας την κοινωνική ανισότητα και την αδικία. Το φαινόμενο των αστέγων, τα συσσίτια, τα συγκλονιστικά ποσοστά ανεργίας και η κατάπτωση μεγάλων κοινωνικών στρωμάτων στην κατηγορία των νεόπτωχων, έχουν μετατρέψει το όνειρο της ευημερίας σε έναν κοινωνικό-οικονομικό εφιάλτη.
Η φτώχεια αυξάνεται, τα συσσίτια πληθαίνουν
To κύμα φτωχοποίησης στην Ελλάδα είναι συνεχώς αυξανόμενο, όπως αυξανόμενος καθημερινά είναι και ο αριθμός των πολιτών που σιτίζονται από τα συσσίτια. Μόνο στις περιοχές του κέντρου (στα δημοτικά συσσίτια της Αθήνας) περισσότεροι από 20.000 άτομα και άλλοι τόσοι από τα συσσίτια της Αρχιεπισκοπής, τρέφονται για την καθημερινή τους επιβίωση.Αλλά και σε κάθε δήμο, σε γειτονιά, εκατοντάδες συμπολίτες μας, επιβιώνουν χάρις στα παρεχόμενα συσσίτια και τη διανομή τροφίμων από τις δημοτικές αρχές, από τις ενορίες, από κινήσεις πολιτών και πρωτοβουλίες κοινωνικής αλληλεγγύης.Πολλά στρώματα της κοινωνίας έχουν πληγεί και συνεχίζουν να πλήττονται με γοργά αυξανόμενους ρυθμούς. Είναι χαρακτηριστικό ότι όλο και μεγαλύτερος αριθμός Ελλήνων χαμηλοσυνταξιούχων, ανέργων σε παραγωγική ηλικία, πολιτών Ανώτερης Εκπαίδευσης, αλλά και παιδιών προστρέχουν στα συσσίτια, ενώ σταθερά αυξάνεται ο αριθμός των οικογενειών που απευθύνονται σε κοινωνικές κινήσεις αλληλεγγύης για να καλύψουν τις βασικές διατροφικές τους ανάγκες, σε μια περίοδο που οι κοινωνικές δομές του κεντρικού κράτους είναι ανύπαρκτες ή έχουν καταρρεύσει.Από τη κατοχή ξανά στα συσσίτια στον 21ο αιώνα
Ένα ντοκιμαντέρ βαθιά ανθρωπιστικό
Το ντοκιμαντέρ αυτό ως καλλιτεχνικό έργο, δεν ακολουθεί τους κανόνες της διαφημιστικής αισθητικής ή της τουριστικής ματιάς, αλλά είναι σκληρό και αποδομημένο - όσο σκληρή και αδιέξοδη είναι πολλές φορές η ίδια ζωή - επίκαιρο όμως και αναγκαίο για την κοινωνική αλληλεγγύη, την πολιτισμική συνείδηση και την ανάγκη για διάλογο. “Ο σκοπός της προσπάθειας μας, είναι να συνεισφέρουμε στην οικοδόμηση μιας μεγάλης και ποικιλόμορφης κοινότητας ανθρώπων, που να νοιάζονται βαθιά για τα θέματα ανθρωπισμού και κοινωνικής αλληλεγγύης, που θα ενωθούν μαζί μας και θα είναι η αρχή μιας πλατιάς ανθρωπιστικής κίνησης. Αυτό θέλουμε, γι' αυτό αγωνιζόμαστε” λένε οι συντελεστές της ταινίας.Καταγράφοντας εικόνες της εξαθλίωσης όπως αποτυπώνονται στις ζωές των θυμάτων της οικονομικής κρίσης στην Ελλάδα ο Τάκης Μπαρδάκος, που από το 1989 εργάζεται ως Διευθυντής Φωτογραφίας σε τηλεοπτικές σειρές, σε κινηματογραφικές ταινίες, σε ντοκιμαντέρ για τον κινηματογράφο και την τηλεόραση, καθώς και ως Διευθυντής Φωτισμού στο θέατρο και είναι ο σκηνοθέτης και του βραβευμένου ντοκιμαντέρ “Metallica”, που εκπροσώπησε την Ελλάδα στο διεθνές φεστιβάλ Cinema Du Reel (Paris) και οι συνεργάτες του θέλουν να μας υπενθυμίσουν όσα οφείλουμε να θυμόμαστε. Άλλωστε είναι και ο άνθρωπος που συγκρότησε την ομάδα ντοκιμαντέρ Squarefilms και από το 2012 έως και το 2015 συνδημιούργησε ένα ντοκιμαντέρ για μια Αθήνα από κάτω από τη σκιά της κανονικότητας που μια ζωή 9 με 5 σε κάνει να ξεχνάς.