Ανταπόκριση απ' την αποστολή των κοινωνικών ιατρείων και φαρμακείων που βρίσκονται στη Χίο.

Συλλογικό ημερολόγιο:

3^η Ημέρα: Σήμερα επισκεφτήκαμε τον επίσημο καταυλισμό - χώρο κράτησης και φιλοξενίας - στο Μυρσινίδι. Εκεί που τα λόγια τελειώνουν και οι εικόνες, δεν αρκούν για να περιγράψουν τα ανείπωτα. Δύο τόποι συγκέντρωσης. Ο ένας με κοντέινερ, όχι σε καλή κατάσταση και συρματοπλέγματα ένα γύρο, χωράει 150 άτομα φτάνει όμως να ’χει και 250 και πιο πάνω δίπλα σε ένα κοιμητήρι σε κλασικό ελληνικό τοπίο - ήλιος και πέτρα - χωρίς σκιά, χωρίς τρεχούμενο νερό, όσοι δεν χωρούν κάτω (σήμερα περίπου 400 άτομα).

Βρέφη ενός και δύο μηνών, έγκυες, μωρά με ηλιακά εγκαύματα, παιδιά αφυδατωμένα… Σε σχέση με εδώ ο κήπος στην πόλη που στήσαμε το ιατρείο, φαντάζει πολυτέλεια. Δεν ξέρω πως να χωρέσω τόση απανθρωπιά σε λέξεις … υπαίθριο ιατρείο λοιπόν, όρθιοι, κάτω από τον ήλιο, όταν κάποια στιγμή καταλαβαίνουμε πως το νερό είναι πιο απαραίτητο. Μας λένε πως ο καντινιέρης που βρίσκεται εκεί -νόμιμα-, πουλάει την πραγμάτια του διατιμημένη από την ανάγκη των ανθρώπων. Ένα μικρό μπουκαλάκι νερό 1€, ένα σακουλάκι πατατάκια 3€ κλπ… Η Αλεξία που έχει κάνει το αυτοκίνητό της κινητό σταθμό όλες αυτές τις ημέρες φέρνει ένα φόρτωμα νερά και χυμούς. Γίνονται ανάρπαστοι. Η Κατερίνα έχει πάρει τα αντηλιακά της και βάζει μια παχιά στρώση στους «καμμένους» σχεδόν κλαίγοντας που της τελειώνουν γρήγορα… Μαθαίνουμε πως στον πόλεμο αυτό καθημερινά, είναι κι από τους Γιατρούς του Κόσμου ο Νίκος μαζί με μία νοσηλεύτρια και πως τουλάχιστον γίνεται σοβαρή προσπάθεια οι πρόσφυγες να μένουν το λιγότερο δυνατό εδώ.

Αλληλέγγυοι της ομάδας «ΛΑΘΡΑ» μαθαίνουν τις αφίξεις και δίνουν το παρόν κάθε απόγευμα μοιράζοντας κουβέρτες, βοηθώντας, ανακουφίζοντας, κάθε μέρα, κάθε μέρα, κάθε μέρα… Ο καιρός έχει αλλάξει, ψύχρανε και φυσάει πολύ, η θάλασσα ανταριασμένη και το ταξίδι τους ακόμα πιο δύσκολο.

Ραντεβού αύριο.